زندگی عجیب ترین اتفاق ممکنه. همه اون چیزایی که میخوای رو بدست نمیاری و همه اون چیزایی که اهمیتی برات ندارن به دست میان.همه اون چیزایی که دوستشون داری و میخوای نگهشون داری، یه روزی تموم میشن و کم کم یاد میگیری مثل احمقا همه اون چیزایی رو دوست داشته باشی که داری !
شاید روزی این حرفا هم برام احمقانه به نظر برسه.شاید !
یکشنبه 13 مهر. از روزهای اول مهر متنفرم. به دلایل مختلف از اینروزا متنفرم. دلایل مختلفم برای خودم ولی اینو مینویسم که بعدا مدرکی باشه برای آینده. میدونم شاید یه روزی برسه که بیاد و بگه " اگر واقعا میخواستی، میجنگیدی، با این اتفاقا کوتاه نمیومدی" ولی در جواب باید بگم من نمیتونم به چیزی امیدوار باشم که میدونم نمیشه.من هرچیزیو بخوام تو زندگیم به دست میارم ولی در عین حال به نظر طرف مقابل هم احترام میزارم. احترام میزارم به کسی که منو نمیخواد ! اگر کورسوی امیدی بود ، ملالی هم نبود.صبر میکردم. ولی وقتی کسی به وضوح میگه که "به من دخلی نداره" دیگه بحث خیلی عوض میشه. منم یه آدمم مثل بقیه . میخوام زندگی کنم.نمیخوام به امید چیزی باشم که از روز اول در حدِ " به من دخلی نداره" هست !
تموم
جمعه یازده مهر
بامداد امروز محشر بود. محشر و به یاد موندنی... مثل حال ژوکوند "با" لبخند ! و چه جالب که این پست، پست شماره 23 وبلاگه. 23 رو دوست دارم و دیشب رو هم دوست داشتم.
یازده مهر به یاد موندنی
